Als ik alleen ben, gehaast of nogal lui, dan kan ik gerust het eten overslaan. Vroeger was ik dan nog eens heel kieskeurig en zat soms urenlang, tandenknarsend aan tafel omdat ik nu toch wel mijn bord moest leegeten van mijn ouders. Ik zie mijn moeder nog zuchten en boos worden, me paaien met een lekker dessertje achteraf of zwaaien met straf, als ik weer eens treuzelend en mokkend naar mijn overvolle bord zat te staren. Ik ben nog steeds een trage eter en nee, er zijn dingen die ik écht niet lust en mijn aardappelen laat ik wel nog eens liggen… Maar er is veel veranderd op eetgebied, en dat komt door mijn vriend. Mijn vriend is een typische Bourgondiër, een lekker zelfgebakken taartje hier, een apero’tje daar, goh en waarom niet eens op restaurant?
Zelfgebakken taart van mijn vriend
In het begin had ik zo’n awkward gevoel op restaurant, hoe weet je nu in godsnaam of het wel lekker is? En what’s up met al die rare benamingen? Wat ben ik nu met een toefje van dit, op een bedje van dat en een regenbui van het een of ander eroverheen? Langzamerhand groeide ik daar wat overheen en ondertussen ga ik al graag eens op restaurant. Het heeft veel voordelen, je kan twee uur lang kletsen en ontspannen terwijl iemand anders voor je kookt, je glas bijvult en op gepaste tijden een bord voor je neus neerzet. We wonen in het overculinaire Brugge maar bij speciale gelegenheden gaan we naar ons favoriete (maar iets duurdere) restaurant dat zich aan de kust, en dus op een 35-40tal minuten rijden bevindt. Voor twee studenten betekent dat een beetje sparen om uit eten te gaan, maar dat hebben we er graag voor over. Achteraf zitten we dan met een bolle buik (broeksknop open uiteraard) in de auto, nog eens ons menu te overlopen.
Oh-logo (bron internet)
Oh restaurant is the place to be, als je het mij vraagt, als je wat te vieren hebt en lekker wil eten. Keer op keer worden we uiterst hartelijk ontvangen door de gastvrouw, onze jas wordt aangenomen en we worden naar onze tafel gebracht. Het interieur is modern, strak en toch fris en gezellig. Je stapt via stapstenen over een kleine waterpartij in het midden van de zaak (ik bewonder altijd hoe snel en soepel het bij het personeel gaat, terwijl ik met een bang hart heel gefocust mijn stappen zet) en gaat zitten in een comfortabele stoel of een heerlijk zachte bank. Een bank? Jep, een bank, en let me tell you, die zit verrassend goed! Er is de open keuken, waar je de kok aan het werk kunt zien, wat ik altijd extra fijn vind.
Je krijgt de kaart aangeboden en kan kiezen tussen een menu (gaande van 58 tot 80 euro denk ik) of à la carte. Geen idee waarom, maar we nemen altijd à la carte. En de huisaperitief. Oh god, die is àltijd heel lekker en mooi om naar te kijken. Daarna krijg je een paar teasers, waarbij ik soms denk ‘ai, dat lust ik vast niet!’ maar na een hapje proeven toch altijd weer knipoog naar mijn vriend. Als voorgerecht heb ik al een tweetal keer de karnemelksmeus met handgepelde garnalen genomen en die is héérlijk, hij doet me denken aan de moderne versie van wat mijn grootmoeder soms klaarmaakte: karnemelkpuree met garnalen erdoorheen. Ook de carpaccio probeerde ik eens (overigens mijn eerste keer carpaccio) en als niet-zo’n-grote vleesliefhebber heb ik er toch enorm van genoten. Vorige week nam ik de tOHmatte crevette, heel lekker maar ik vond een heleboel ‘sprietjes’ van de garnalen. Maar, ook dàt doet me denken aan mijn grootouders, want zeg nu zelf: die sprietjes horen nu eenmaal bij handgepelde garnalen!
Oh bord (bron website)
Als hoofdgerecht neem ik meestal vis, maar deze keer nam ik de West-Vlaamse rood rund en de filet van Holstein. Vier verrukkelijke stukken vlees, op twee verschillende bakwijzen (de ene gegrilld en de ander op hooi dacht ik). Daar nog een gegrillde, gezouten aardappel bij, wat garnituur en mmm. Gaan we nog voor een dessertje vroeg mijn vriend. Duh-uh! Hij nam het 8 uur gegaarde appeltje en ik de oerklassieker der desserts: dame blanche. Ik ben absoluut geen ijseter, verre van, maar ondertussen weet ik al dat niets tegenvalt bij OH. De slagroom was versgeklopt, lekker zoet en had vanillezaadjes erin. De chocoladesaus was bitter en zoet en ik proefde iets van alcohol (wijn?). Het vanille-ijs zelf was een en al vanille- en roomsmaak. Wat ik ook zeer apprecieerde was dat de chocoladesaus en de slagroom apart gegeven worden in kannetjes. Want niets zo hatelijk als 1 te weinig chocoladesaus, 2 gesmolten ijs door de chocoladesaus of 3 vissen naar slagroom in een gesmolten boeltje. Het appeltje van mijn vriend was (volgens hem) ook superlekker, toen de kok, Ivan Puystiens, even naar onze tafel kwam, vroeg mijn vriend wat zijn inspiratie was geweest voor dit appeltje. Hoe kan het ook anders, die haalde hij uit het omarecept van de ovenappel. Hij maakte er alleen de verbeterde, modernere versie van.
Oh bord (bron website)
Achteraf nog een heerlijke kop thee en wat koekjes (damn, er zit me daar een gebakje bij waar ik toch wel stiekem het recept van wil!). Leuk detail: bij het afrekenen wordt er altijd een kommetje snoepjes voorgezet. Bij het naar huis gaan, zegt bijna de hele staff je gedag, inclusief de kok (voordeel van een open keuken denk ik?). Je wordt er instant happy van!
Oh team (bron facebook)
OH staat voor ons garant voor lekker rustig, heerlijk en verrassend tafelen. En daar sparen we graag even voor! Ik zag ook al eens een gezin, een paar tafels bij ons vandaan, de kinderen kregen een kleurboek en een aangepast menu. Dat vind ik dus geweldig, dat in dit klasserestaurant ook kinderen welkom zijn. Ook wij, overduidelijk twee studenten, worden altijd beleefd en professioneel ontvangen. Terwijl er in andere restaurants soms duidelijk een ohnee-daar-zijn-studenten-die-denken-dat-ze-eens-gastronomisch-kunnen-doen-en-ons-niet-genoeg-fooi-geven-gezicht te zien is, als we binnenstappen. Jammer, want inderdaad, we zijn twee studenten, die graag uiteten gaan en best wel een fijne fooi willen geven, als er ook vriendelijk, beleefd en professioneel tegen ons gedaan wordt. Maar dat even terzijde natuurlijk.
Studenten, gezinnen met kinderen, een dolverliefd koppel of een ganse familie, ik raad jullie OH echt van harte aan. Het is het eventueel omrijden echt meer dan waard, of als je een paar dagen aan de kust bent: zeker gaan! Alles is er verrassend lekker, je hebt een mooi en goedgevuld bord, het is er rustig en gezellig en ze zijn er beleefd en gemeend vriendelijk.
Oh interieur (bron website)
Als je besluit om eens naar Sint-Idesbald af te zakken, hier enkele aanraders: de huisapero: altijd lekker, de karnemelksmeus om je even naar je kindertijd terug te voeren, dessert van het moment om je te laten verrassen en de ruime keuze aan thee (die je overigens kan kiezen door aan potjes te snuffelen). Voor twee personen, à la carte, met voor-, hoofd- en nagerecht en thee toe, betaal je ongeveer 200 euro, inclusief drank (tenzij je een grote wijndrinker bent ofcourse).
OH restaurant is ook actief op de social media, zo blijf je op de hoogte van menuveranderingen, speciale acties en natuurlijk wat de pers erover vertelt. Reserveren van telefonisch of online.
NOOT: omdat ik het zelf nogal awkward vind om foto’s te nemen van het eten in een restaurant, zijn alle foto’s in dit artikel ‘geleend’ van hun website en facebookpagina.
Veel liefs
xoxo
Jane
Jane's Addictions 